ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ/ ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ

ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ

ΓΙΟΥΓΚΕΡΜΑΝ/ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΕΣΤΙΑ»

Με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Καραγάτση, που συμπληρώνονται το 2008 και των τηλεοπτικών μεταφορών των έργων του «Γιούγκερμαν» και «Δέκα», θα κάνω μερικές επισημάνσεις πάνω στο πρώτο από τα δύο έργα, που δικαίως χαρακτηρίσθηκε ως ένα από τα αντιπροσωπευτικότερά του.

Χαρακτηριστική είναι η Φροϋδική αντιμετώπιση του ήρωα, όπου κυριαρχείται από το σεξουαλικό ορμέμφυτο και τον παρορμητισμό. Ο ηδονισμός και οι «πικάντικες» σκηνές του έργου, προσελκύουν το ενδιαφέρον τού αναγνώστη, χωρίς να χάνεται η λογοτεχνική αξία τού κειμένου, σε μια εποχή που το «φτηνό» ρομάντζο κυριαρχεί και εξευτελίζει την εικόνα τής σεξουαλικής μας φύσης. Η τρυφερότητα τής σχέσης του με τη Βούλα, ανασκευάζει την εικόνα της ηδονιστικά ζωώδους φύσης τού ήρωα και τη συνταιριάζει με την πνευματικότητα, δείχνοντάς μας ότι δεν υπάρχει μεταξύ των δύο αντίφαση.

Οι ίντριγκες και οι οικονομικές περιπλοκές, δομούν μια μοναδική υπόθεση, που γίνεται σταδιακά ξέφρενη, τόσο που απορροφά την προσοχή του αναγνώστη.

Η φύση συμπάσχει και γαληνεύει, ενώ ο ήρωας, αν και ενίοτε έκφυλος, διατηρεί μια ιδιότυπη ηθικότητα και αγάπη προς τους άλλους, που σε συνδυασμό με το γενικότερο κλίμα, θυμίζει ατμόσφαιρα «φιλμ νουάρ». Βλέπουμε έτσι ότι ενώ θα μπορούσε να καταστρέψει την οικογένεια Σκλαβογιάννη, βοηθάει στην αποκατάστασή της, ενώ με εξίσου ευαισθησία και μεγαλοθυμία συμπεριφέρεται στη μοιχαλίδα μητέρα του, που τον εγκατέλειψε και στον φίλο του Καραμάνο που τον πρόδωσε.

Πότης και συχνά μέθυσος, συχνά ξεφαντώνει -σε ένα έργο που μας κάνει να αγαπήσουμε τη ζωή-, αλλά και στο τέλος του, οδηγείται στην συμφιλίωση με το θάνατο, που αντιμετωπίζεται ως φυσικό επακόλουθο.

Γρηγόρης Τεχλεμετζής.

Πρώτη δημοσίευση, περιοδικό index, τεύχος 16 (2007)