Η λίστα ιστολογίων μου

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Η ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΩΡΑΣ ΤΖΑΚΣΟΝ/ ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΣ/ ΚΑΤΣΑΝΙΩΤΗΣ 2008

Σημείο δράσης και εξέλιξης τού έργου ουσιαστικά είναι το μυαλό της ποιήτριας Λώρας Τζάκσον, η οποία ήταν υπαρκτό πρόσωπο, όπως και η «μαγιά» του μύθου. Μέσα σε αυτό διεισδύει δεξιοτεχνικά ο συγγραφέας. Τα εξωτερικά πράγματα και γεγονότα μοιάζουν να κινούνται σα σκηνές ταινίας, μακριά από εκείνη, και έχουν μια αποσπασματικότητα, ως προς την οπτική της και κατ’ επέκταση την ανάπτυξή τους. Τελικά όμως «συγκολλούνται» και αποτελούν αναπόσπαστα θέματα, σχηματίζοντας τα μικρά κεφάλαια του έργου. Το κείμενο συνυφαίνεται με στοιχεία παραισθήσεων και πραγματικότητας, κατασκευάζοντας συχνά ένα αδιαχώριστο, και κάποτε αδιευκρίνιστο, κράμα. Έτσι μεταξύ αίσθησης και παραίσθησης, πραγματικότητας και φαντασίας, χρησιμοποιώντας και εφορμώντας από τα ποιήματα ή από επιστολές, ακόμα και από αποσπάσματα ή μελέτες της ποιήτριας, συχνά μέσα από φυλασσόμενα αρχεία, κατασκευάζει ένα ψυχολογικό και ψυχογραφικό αφήγημα.
Χαρακτηριστική είναι η αποστασιοποίηση τής πρωταγωνίστριας από τα όντα, που μοιάζουν ξένα, δεχόμενος κάποιες επιρροές από τα Καφκικά έργα, με σαφώς όμως πιο σύντομα κεφάλαια και περιγραφές, χωρίς όμως να χάνεται η λαβυρινθώδης αίσθηση. Για παράδειγμα το κεφάλαιο 1.γ.1 μας παραπέμπει στη «Δίκη», με συγκεχυμένους μάρτυρες και κατηγορίες, αν και αναφέρεται σε νοσοκομείο. Η περιπλάνησή της όμως δεν κατευθύνεται προς μια μεταφυσική αναζήτηση του άφθαστου, αλλά μάλλον προς μια ανικανοποίητη φυγή από τον εαυτό της. Εξ ου και οι αυτοκαταστροφικές και αυτοκτονικές της τάσεις. Η Λώρα Τζάκσον λειτουργεί ως ένα ανήσυχο πνεύμα, χωρίς σαφή κατεύθυνση και αιτία.
Τα αποσπάσματα, τα ποιήματα και οι επιστολές, με τη χρήση διαφόρων αρχείων πηγών, καλλιεργούν την αινιγματικότητα και την αλληγορία, με μια ποιητική αντίληψη των πραγμάτων, ενώ κάποτε το νόημά τους είναι κάπως θολό, κάτι όμως που ταιριάζει απόλυτα στην ποιητική φύση τής Τζάκσον.
Στο τέλος περνάει σε επεξηγήσεις χωρίων από την πολύκροτη μελέτη- αποκήρυξή της για την ποίηση, παρεκκλίνοντας από τη μυθιστορηματική γραφή, επιδιώκοντας να δώσει μια πτυχή τής σκέψης της, και κατ’ επέκταση της προσωπικότητας, η οποία δεν αντιμετωπίζεται σφαιρικά, αλλά αποσπασματικά και ελλειπτικά, παρ’ όλες τις κομματιαστές «νότες» βιογράφησης. Βασικά στόχος του βιβλίου είναι το γεγονός της «εκπαραθύρωσης» τα συμφραζόμενα και τα απορρέοντα από αυτό, ενώ παρεμβάλλονται και κάποια παράπλευρα στοιχεία. Χαρακτηριστικό μάλιστα, και πιστεύω και θετικό, στη γραφή του είναι ότι δεν παίρνει θέση πάνω στα χωρία που παραθέτει, αλλά απλώς τα επεξηγεί. Αλλιώς θα είχε αποδυναμώσει τον μύθο και τη μυθοποίηση.
Τελικά κατασκευάζεται ένα βιβλίο ατμοσφαιρικό, με υψηλού επιπέδου αναφορές στη λογοτεχνία, την ποίηση και τη φιλοσοφία.