ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΤΣΗΣ/ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΝΗΣΙ/ PUBLIBOOK, 2011

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Πώς οι δρόμοι τετραγωνίζουν το μέλλον;

Στενά πεζοδρόμια ευοδώνουν τις σκέψεις.

Η άσφαλτος σιδερώνει τη χαρά.

Τα βήματα δέχονται τους κτύπους.

Οι λάσπες υψώνονται στον ήλιο.

-Άνθρωποι της οδοποιίας, ανοίξτε τις πόρτες!

Οι δρόμοι να χυθούν στη θάλασσα.

Ο αέρας να καρφώνει τους εντολοδόχους

στο όρος.

Οι πέτρες θωπεύουν τη θύμηση

ίσκιοι χαράς μοσχοβολούν στο σοκάκι.

Στυλώνω τα μάτια στη γυναίκα

που αρετώνει το πέλαγος.

(Σελ. 10)

Η ΠΟΛΗ

Στις εναργείς ενέργειες μιας πόλης φωτισμένης

ξαναγυρίζεις,

σηκώνοντας στους ώμους τρυφερές μετάνοιες,

παράξενες ματιές, γραφές, σβήνουν τον ουρανό.

Περπατάς,

ακουμπώντας στις πλάτες των άλλων, φωνές

βγαλμένες από φιάλες οξυγόνου, μάτια

που σε φέρνουν στα χθεσινά σπίτια,

ανασαίνεις,

μυρίζοντας τον άνεμο, ξεχασμένες ριπές

αγγίζουν τον ουρανό σου.

Φεύγα.

Ακούς τα άφτερα σώματα των αγαλμάτων

αψίκορα στους κόλπους της γης.

Σου φτάνει το λίγο του λίγου, το έλαττον

του μηδενός,

το άγγιγμα στους χρόνους ή στα άγανα

του ήλιου,

κόκκινοι ηλιόσποροι στα μάτια;

Πάντα αφήνοντας το ξεχασμένο Εγώ σου

στα τραπέζια του βιβλιοπωλείου

στις αγκύλες πύλες μιας πρόθεσης

μένεις όπου δεν είσαι αποδεκτός,

αυτή η μοίρα σου!

(Σελ.53)

Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ

Δεν ξέρω γιατί, αλλά μ’ αρέσουν αυτοί

που φέρνουν την Αρετή,

μέσα στο σκότος πεθαμένοι πεζοπόροι

στους αιμάτινους δρόμους

ευθείς και κακοτράχαλους

πάνω σε μνημεία,

μέσα σε συνοικίες, σε ενορίες,

αυτοί που πατούν σταθερά,

άοκνοι πλαστουργοί της πράξης τους,

χωρίς να ξεχάσουν ότι πιο πέρα

απ’ τις έννοιες των θεών

υπάρχουν οι λόγοι των ανθρώπων.

Μ’ αρέσουν αυτοί που φέρνουν την αρετή

σε ένα παγκόσμιο χωριό,

βαλμένοι να τρελαίνουν τους νόμους,

ζώντας στα οικοτροφεία των ματιών.

Μ’ αρέσουν αυτοί που φέρνουν την Αρετή,

όχι γιατί από όρκο κάνουν κάτι,

αλλά γιατί δίνονται σε κάτι που

φέρνει το καλό,

σέρνουν πίσω τους τα θεωρήματα και

συμβολικούς κανόνες.

Μ’ αρέσουν αυτοί που από σπασμένες αυγές

ξέρουν.

Και δέχτηκαν όγκους αέρα, μα δεν ξέφυγαν

από το δρόμο τους.

Όχι γιατί της κριτικής το δρόμο απέφυγαν,

αλλά γιατί αυτό τους έδινε περισσότερο αέρα.

(σελ. 62)

Η ταπεινή μου γνώμη: Ποιήματα με πολύ καλό και εύστοχο λεξιλόγιο. Ο λόγος τους είναι έντονα μεταφορικός. Οι συχνές ερωτήσεις κινούν τη σκέψη του αναγνώστη και τους δίνουν ένα ιδιαίτερο ύφος.