Ο συγγραφέας μιλά για τη ζωή των δυο καθυστερημένων γιων του και του ίδιου, περιγράφοντας έντεχνα καθημερινά συμβάντα, με πικρία και θλίψη, αλλά και με απρόσμενο αφοπλιστικό χιούμορ, ενώ η ειλικρίνεια, η αυτοκριτική και ο αυτοσαρκασμός του, μας κάνουν να τον κατανοούμε και να τον συμπαθούμε, καταφέρνοντας έτσι να μη γίνεται μελό και κουραστικός, κάτι πολύ επικίνδυνο, λόγω του θέματος που αναπτύσσει, σ’ ένα κείμενο με πρωτότυπο γλυκόπικρο τρόπο γραφής, που διαβάζεται ευχάριστα και με ανακούφιση, από εμάς τους μπαμπάδες που έχουμε φυσιολογικά παιδιά. Αυτή η ανάμειξη της αγανάκτησης, της θλίψης και της απελπισίας, με το χιούμορ, την ειρωνεία και τον σαρκασμό, φτιάχνει ένα δυνατό κοκτέιλ συναισθημάτων και στιγμιαίων μεταπτώσεων, που τραντάζει οποιονδήποτε αναγνώστη.
Με τρυφερές σκηνές «αγγίζει» την ψυχή μας και μας συγκινεί, με μια γλώσσα απλή, μα εντυπωσιακά άμεση, και δε διστάζει να κρίνει αιχμηρά την άκομψα αφύσικη στάση των συνανθρώπων του, που προσπαθούν να καλουπώσουν συμπεριφορές και συναισθήματα, ξεσκεπάζοντας σχήματα λόγου και προσωπεία. Υπάρχουν στιγμές που «ντύνει» με τη φαντασία του την ξερή και αναπόδραστη πραγματικότητα και της δίνει απροσδόκητο ενδιαφέρον και χροιά, σοκάροντας, ανατριχιάζοντας ή ευφραίνοντάς μας κατά περίσταση.
Οι χαρές τής ζωής των φυσιολογικών παιδιών και των γονιών τους, αντιπαραβάλλονται με την απώλειά τους, λόγω της καθυστέρησης των γιων του. Αυτή η διαρκής αντίθεση, που κανονικά θα ’πρεπε να γεννά μόνο θλίψη, «ντύνεται» με κωμικοτραγικές καταστάσεις, ευρηματικές σε μεγάλο βαθμό, και με χιούμορ, που ξεκινά από τη σύγκριση του φυσιολογικού και αναμενόμενου, με το ελαττωματικό, αφήνοντας παράλληλα και στιγμιαία, αιχμές για πρόσωπα και πράγματα της επικαιρότητας, κάνοντας έμμεσες κρίσεις που έχουν περισσότερο τη μορφή σκώμματος και εμπλουτίζουν με ενδιαφέρον και ποικιλία το κείμενο, διασπώντας με έναν ακόμα τρόπο την πνιγερή ατμόσφαιρα, που θα αναμενόταν. Ενώ, αν αυτή η μέθοδος παρουσιαζόταν από έναν τρίτο, θα προκαλούσε οργή και θα έμοιαζε με κοροϊδία, εντούτοις επειδή ο αφηγητής είναι ο ίδιος ο πάσχων, δηλαδή ο πατέρας, λειτουργεί σα μια ιδιότυπη χαρμολύπη και κλαψίγελος και μας γεννά συμπόνια και όχι παραφουσκωμένη λύπηση.
Από αυτά και την ευρηματικότητα στον τρόπο που βλέπει τα πράγματα, ξεκινάει η έντονη πρωτοτυπία του αναγνώσματος, που παρ’ όλο τις κάποιες επαναλήψεις, που είναι εντούτοις πηγαίες και έχουν σχέση με τα αχαλιναγώγητα συναισθήματα του αφηγητή πατέρα, ελάχιστες μόνο στιγμές ξενίζουν.
Η ζωή των μικρών αυτών παιδιών, είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας και είναι αδύνατον να καταλάβουμε πώς νιώθουν, αφού ακόμα και ο ίδιος ο πατέρας τους είναι ανήμπορος γι’ αυτό. Ο κόσμος και η συμπεριφορά τους, μοιάζει στα μάτια μας σαν ένα αλλόκοτο και ανορθόδοξο θέαμα, σαν ένα αποτρόπαιο αστείο, μέσα σε λύπη και αγανάκτηση, που φτάνει στιγμιαία μέχρι το μακάβριο χιούμορ (π.χ σελ65) και την επιθετικότητα (σελ 66).
Καμιά ελπίδα δε διαφαίνεται και ο αφηγητής δε διστάζει να παίζει με την απελπισία του, ανακατεύοντας ακόμα και το Θεό και την Παναγία, αφήνοντας να διαφανεί μια κρυφή οργή, αλλά λόγω της αυτοβιογραφικής ματιάς του, ως πατέρας δυο ανάπηρων παιδιών που είναι, μας κάνει να βλέπουμε το θέμα με μια τελείως διαφορετική οπτική, συγχωρώντας τον και συμπονώντας τον, χωρίς να παρεξηγούμε την αγανάκτηση, ακόμα και το στιγμιαίο του μίσος.
Κατά τα άλλα, η υπόθεση εξελίσσεται αργά και αβίαστα, πίσω από αυτό το «φόντο», το οποίο δίνει τη μεγάλη αξία στο κείμενο και, όπως πληροφορούμαστε από το αυτί του εξώφυλλου, χάρισε στο συγγραφέα το βραβείο Femina 2008 και εκδοτική επιτυχία στη Γαλλία.
Πρ'ωτη δημοσίευση: Περιοδικό "INDEX" τεύχος 33
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου