Η ιστορία βασίζεται στην έντονη αντίθεση και ανταγωνισμό μεταξύ της αδιαφορίας, της σκληρότητας, του άγχους και της συμβατικότητας των σχέσεων των ανθρώπων της τσιμεντούπολης και της αγάπης, της τρυφερότητας και του αληθινού έρωτα. Οι υποχρεώσεις και η πραγματικότητα αποτελούν τα «βαρίδια» στη σχέση της Αλκμήνης και του Φάνη, που στο τέλος μοιάζουν λυτρωμένοι και απελευθερωμένοι, υπό την επιρροή τής αγάπης και της φιλίας, μετά από τρυφερές και γλυκές «αφηγηματικές βουτιές» στο παρελθόν και τη λυτρωτική συνεισφορά τής παρέας. Η πόλη βραχυκυκλώνεται κάτω από τα σύγχρονα προβλήματα της, που φτάνουν σε ακραία κατάσταση, καθώς η ασυνειδησία ορισμένων πολιτών βασιλεύει, μα το χάος αντιμετωπίζεται από τους πέντε ήρωες σαν ευκαιρία αποτοξίνωσης από το άγχος και τα προβλήματα, σαν ένα εξωτικό ταξίδι στην φαντασία και τη μνήμη, σαν δημιουργία ανθρώπινων σχέσεων και προβληματισμού, που οδηγεί στην τελική «έκρηξη» του έρωτα και της αγάπης. Το παρελθόν αποτελεί μια γλυκιά ηδονική θύμηση, ένα αντικείμενο ρεμβασμού, συχνά μια επιστροφή στην παιδική αγνότητα, που αποτελεί ένα μοτίβο αφήγησης, καθώς αυτά που έζησαν οι ήρωες, τους στοιχειοθετούν και τους καθορίζουν και μέσα από αυτά διαφαίνονται οι ανάγκες και κινούνται οι θελήσεις τους.
Ο Τόλης Νικηφόρου είναι κοινωνικό ων, γι’ αυτό όλη η λογοτεχνία του είναι βαφτισμένη μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις και στην κριτική της κοινωνίας. Ρομαντικά στοιχεία, ειρωνεία, σαρκασμός, δηκτικότητα, χιούμορ, που κάποτε φτάνει στο γκροτέσκο (π. χ στο κεφάλαιο 9), μεταφορική γλώσσα, σφαιρική προσέγγιση χαρακτήρων και καταστάσεων, μετάδοση μηνυμάτων και συμπερασμάτων για την αλλαγή και βελτίωση της κοινωνίας, είναι τα στοιχεία που καθορίζουν τη γραφή του. Τα μηνύματα του είναι οικολογικά, κοινωνικά, εργασιακά, προσωπικών σχέσεων και συμπεριφορών, παρουσιάζοντας καταστάσεις τής σύγχρονης καθημερινής ζωής μας, που μας είναι οικίες, γι’ αυτό και μας «ακουμπούν».
Το έργο, σε μεγάλο βαθμό, οικοδομείται στα διλήμματα του Φάνη και της Αλκμήνης, αν θα πρέπει να θυσιάσουν την προσωπική τους ευτυχία και τον έρωτα, μπρος στην υποχρεώσεις και στην οικογενειακή γαλήνη των παιδιών τής τελευταίας, τα οποία τελικά λύνονται από τη ροή των γεγονότων και τη σαρωτική έλευση του έρωτα, με την συνεπικουρία της φιλίας. Το πρώτο ξάφνιασμα του παροδικά παράλογου στα μάτια μας μποτιλιαρίσματος, διαδέχεται ένας λογικός ρεαλισμός, θυμίζοντας, σε κάπως μικρότερο βαθμό, τις τεχνικές του Ζοζέ Σαραμάγκου, και δείχνει να ξεκινά μια πρωτότυπη περιπέτεια, με κοινωνικό νόημα, που διαβάζεται άνετα, αλλά όχι απροβλημάτιστα. Κατά περίσταση το σκηνικό αλλάζει και ο αναγνώστης βυθίζεται σε γλαφυρές και απολαυστικές μνήμες και ιστορίσεις (τότε που «οι λέξεις κάτι σήμαιναν», σελ 143), μέσα στη αγνότητα, την παιδικότητα και την αγάπη, που ταλέντο και η ευαίσθητη ματιά τού συγγραφέα, τους δίνει ένα γλυκό χρώμα, ενώ ενίοτε επανερχόμαστε στην περιπέτεια και την εξέλιξη του έργου.
Το βιβλίο του Τόλη Νικηφόρου, είναι καλοδομημένο και θεματικά οργανωμένο, στο οποίο αναπτύσσονται επάλληλες ιστορίες, που σε κάποιο σημείο εμπλέκονται και συνδυάζονται, ενώ οι χαρακτήρες είναι καλοδουλεμένοι, χωρίς αντιφάσεις, ρεαλιστικοί και απόλυτα πραγματικοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου