Με τριτοπρόσωπο πανεπόπτη αφηγητή, αποφεύγοντας τους διαλόγους και κάνοντας αισθητή την ύπαρξη και του αφηγητή και του αναγνώστη, είναι γραμμένα τα τρία διηγήματα του βιβλίου.
Δομημένο στέρεα και με το τελικό δίδαγμα του είναι το διήγημα «Ένας επιτάφιος στο Πατρινό Μιλλένιουμ».
Το διήγημα «Η Αίτηση» μας παραπέμπει ευθέως στον Κάφκα. Ο πρωταγωνιστής ζει μπλεγμένος, εγκλωβισμένος και πάσχων σε ένα περίπλοκο γραφειοκρατικό κόσμο, αδύναμος να αντιδράσει. Ακόμα και το όνομά του «Κ.» μας θυμίζει Καφκικές δημιουργίες, μια και έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά έργα του. Το παράλογο και η παραμορφωτική ένταση του συναισθήματος υπάρχουν στιγμές που αντικαθρεφτίζουν την υστερικότητα του σημερινού κόσμου. Γενικά επιχειρεί να παρασύρει τον αναγνώστη στο συναίσθημα παρά να τον οδηγήσει σε άνευρη νηφάλια ανάγνωση. Τον ενδιαφέρει η ένταση μέσα από λέξεις και γεγονότα και λιγότερο από περιγραφές. Στο τέλος ο ήρωας προσαρμόζεται στον ρόλο που του δόθηκε από την τύχη ή την κοινωνία και με αυτό τον τρόπο «λύεται» το αδιέξοδο.
Αναλυτική, ψυχογραφική, υπαρξιακή, μεταφυσική και με στοιχεία από διάφορες θρησκείες είναι η «Η Δεύτερη Γέννα». Και όπως σε κάθε μυστικισμό τα συμπεράσματα είναι συναισθηματικά και ασαφή. Μάλλον ο ρόλος της θάλασσας προσπαθεί να ενοποιήσει αυτά τα διάχυτα στοιχεία.
Η νουβέλα είναι γραμμένη με μια πειραματική ανατρεπτική γραφή. Ξεκινά ως θεατρικό και στη συνέχεια οι υποδυόμενοι και ο συγγραφέας του αναμιγνύονται σε μια εγκεφαλικά αναπτυσσόμενη πλοκή. Μέσα σε αυτήν υπεισέρχεται μέχρι και η θεατρική κριτική ως σκέψεις του πρωταγωνιστή αλλά και με άμεση παρέμβαση του παντεπόπτη αφηγητή. Το αποτέλεσμα είναι ένα πρωτότυπο είδος που είναι δύσκολο να καταταγεί με αυστηρότητα κάπου και απαιτεί την προσήλωση του αναγνώστη για να το παρακολουθήσει.
Χαρακτηριστικό είναι πως ο Μανώλης Πράτσικας κινείται μεταξύ του μυθιστορηματικού και του πραγματικού κόσμου και κάνοντας εγκιβωτισμούς δημιουργεί ενδιάμεσα «σκαλοπάτια». Διαλύει έτσι τις αφηγηματικές συμβάσεις. Μάλιστα στη νουβέλα με έντονα θεατρικά στοιχεία, οι ήρωες αναφέρονται και άμεσα στο συγγραφέα τους (σ. 41) ενοποιώντας την πραγματικότητα και το μύθο. Η τεχνική μας θυμίζει τους αυτοσχεδιασμούς, τις δομές και τον αυτοσαρκασμό (σ. 55) του Πιραντέλο, που μεταφέρεται από το θέατρο σε μια εν είδει νουβέλα.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της γραφής του είναι ο περιορισμός, όσο είναι δυνατόν, των κομμάτων ώστε ο λόγος να γίνεται χειμαρρώδης.
Μέσα από αυτό το βιβλίο μπορούμε να διακρίνουμε ένα έμπειρο λογοτέχνη, με πλούσιες και σφαιρικές συγγραφικές γνώσεις που ξέρει να τις αναμιγνύει και να τις αναλύει.
Δομημένο στέρεα και με το τελικό δίδαγμα του είναι το διήγημα «Ένας επιτάφιος στο Πατρινό Μιλλένιουμ».
Το διήγημα «Η Αίτηση» μας παραπέμπει ευθέως στον Κάφκα. Ο πρωταγωνιστής ζει μπλεγμένος, εγκλωβισμένος και πάσχων σε ένα περίπλοκο γραφειοκρατικό κόσμο, αδύναμος να αντιδράσει. Ακόμα και το όνομά του «Κ.» μας θυμίζει Καφκικές δημιουργίες, μια και έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλά έργα του. Το παράλογο και η παραμορφωτική ένταση του συναισθήματος υπάρχουν στιγμές που αντικαθρεφτίζουν την υστερικότητα του σημερινού κόσμου. Γενικά επιχειρεί να παρασύρει τον αναγνώστη στο συναίσθημα παρά να τον οδηγήσει σε άνευρη νηφάλια ανάγνωση. Τον ενδιαφέρει η ένταση μέσα από λέξεις και γεγονότα και λιγότερο από περιγραφές. Στο τέλος ο ήρωας προσαρμόζεται στον ρόλο που του δόθηκε από την τύχη ή την κοινωνία και με αυτό τον τρόπο «λύεται» το αδιέξοδο.
Αναλυτική, ψυχογραφική, υπαρξιακή, μεταφυσική και με στοιχεία από διάφορες θρησκείες είναι η «Η Δεύτερη Γέννα». Και όπως σε κάθε μυστικισμό τα συμπεράσματα είναι συναισθηματικά και ασαφή. Μάλλον ο ρόλος της θάλασσας προσπαθεί να ενοποιήσει αυτά τα διάχυτα στοιχεία.
Η νουβέλα είναι γραμμένη με μια πειραματική ανατρεπτική γραφή. Ξεκινά ως θεατρικό και στη συνέχεια οι υποδυόμενοι και ο συγγραφέας του αναμιγνύονται σε μια εγκεφαλικά αναπτυσσόμενη πλοκή. Μέσα σε αυτήν υπεισέρχεται μέχρι και η θεατρική κριτική ως σκέψεις του πρωταγωνιστή αλλά και με άμεση παρέμβαση του παντεπόπτη αφηγητή. Το αποτέλεσμα είναι ένα πρωτότυπο είδος που είναι δύσκολο να καταταγεί με αυστηρότητα κάπου και απαιτεί την προσήλωση του αναγνώστη για να το παρακολουθήσει.
Χαρακτηριστικό είναι πως ο Μανώλης Πράτσικας κινείται μεταξύ του μυθιστορηματικού και του πραγματικού κόσμου και κάνοντας εγκιβωτισμούς δημιουργεί ενδιάμεσα «σκαλοπάτια». Διαλύει έτσι τις αφηγηματικές συμβάσεις. Μάλιστα στη νουβέλα με έντονα θεατρικά στοιχεία, οι ήρωες αναφέρονται και άμεσα στο συγγραφέα τους (σ. 41) ενοποιώντας την πραγματικότητα και το μύθο. Η τεχνική μας θυμίζει τους αυτοσχεδιασμούς, τις δομές και τον αυτοσαρκασμό (σ. 55) του Πιραντέλο, που μεταφέρεται από το θέατρο σε μια εν είδει νουβέλα.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της γραφής του είναι ο περιορισμός, όσο είναι δυνατόν, των κομμάτων ώστε ο λόγος να γίνεται χειμαρρώδης.
Μέσα από αυτό το βιβλίο μπορούμε να διακρίνουμε ένα έμπειρο λογοτέχνη, με πλούσιες και σφαιρικές συγγραφικές γνώσεις που ξέρει να τις αναμιγνύει και να τις αναλύει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου