ΧΩΡΙΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ/ ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ/ ΠΑΡΟΔΟΣ

Βαθιά ερωτικό το ποίημα αυτό σε δώδεκα μέρη του Κώστα Ριζάκη, βυθίζεται στα μύχια του ανθρώπινου ψυχισμού, φωτίζοντας τους φόβους, τις αδυναμίες και τις ανασφάλειες τού ερωτευμένου, με ειλικρίνεια και τόλμη, που ενώ πληγώνεται, φτάνει να τρέφεται από τα λάθη, τα ψέματα, τις αντεγκλήσεις και την ηθοποιία, να απολαμβάνει την λαμπρότητα, αλλά και να κρύβει πίσω του τον φόβο και τον τρόμο («διδάσκομαι απ’ τα λάθη σου Αλίκη/ μ’ αίμα και πόνο απανωτά με συντηρείς», σελ4). Μέσα σ’ αυτόν τελείται η πλήρης αποκάλυψη του συντρόφου, σωματική και ψυχική, έτσι εισχωρούμε στους φόβους, στις αδυναμίες, στα ενδιαφέροντα και τις ελπίδες του. Κάθε τι πάνω του είναι σημείο μυθοποιητικού λαγγέματος, ιδιαιτερότητας, αναγνώρισης και απορροφά το νου.

Ο έρωτας προβάλλεται, απόλυτος μεν, αλλά μακριά από τη σιγουριά και τη στασιμότητα, βιώνεται πότε σαν έλλειψη και πότε σαν ηδονή. Μια ζει και μια πεθαίνει, μια γίνεται μίσος μια αγάπη, μια σκοτεινιάζει μια φωτίζεται, μια είναι αγνός μια βρόμικος, άλλοτε μπλέκεται στα ψέματα (σελ8) ή στις μηχανορραφίες ή «σκαλώνει» σε προφάσεις και πυρπολεί ακόμα και τη λογική (σελ9). Μάσκες προσποίησης και ρόλοι υποβάλλονται και παγιδεύουν σε αυτό που κληθήκαμε από τις περιστάσεις ή αναγκαστήκαμε να υποδυθούμε (σελ7), κυριευμένοι από το παιχνίδι του πάθους.

Μετά από το έβδομο μέρος ο έρωτας αγκομαχά, πεθαίνει, κρύβει την αλήθεια πίσω από υπεκφυγές, γιατί οι υποσχέσεις και οι συναισθηματικές στιγμές δύσκολα μπορούν να αποκοπούν και να ακυρωθούν με τον ευθύ λόγο, πόσο μάλλον που η γυναικεία φύση, και όχι μόνο, συχνά τέρπεται από ψευτοευγένειες ή προσπαθεί έστω και μ’ αυτό τον τρόπο να «απαλύνει» τον πόνο. Η εγκατάλειψη και η ακύρωση σχεδίων και ονείρων, οδηγεί στη συντριβή και την παρακμή, καθώς η πραγματικότητα μαραίνει την ανάμνηση και γεννά «υδρόβια τέρατα» και όχι «ροδομάγουλα μωρά».

Η Αλίκη, άλλοτε αιθέρια (σελ10), άλλοτε τρομακτική (σελ5) και άλλοτε υποκρίτρια (σελ7, 9), ενσαρκώνει το ερωτικό αντικείμενο του πόθου και της αγάπης, που απόλυτο, αλλά και ανασφαλές, κυβερνάει τη ζωή και τα όνειρα. Είναι τα πάντα, σύμμαχος, φίλος, αδερφή, ερωμένη και εξουσιαστής, αλλά και ορκισμένος εχθρός. Ζητά «δούλους», κρύβοντας την κατά βάση υποτέλειά της και την κομπλεξική της ανελευθερία και είναι ανίκανη για την τελική φυγή και αποδέσμευση, από κάθε τετριμμένη ανάγκη και μικροπρέπεια, που προσφέρει η «μαγεία» της πραγματικής αγάπης (Σαλ11), γι’ αυτό οδηγείται στο ναυάγιο.

Η ποίηση του Κώστα Ριζάκη είναι αυθεντική, συναισθηματικά φορτισμένη, χωρίς τα κούφια ερωτικά λόγια που συχνά συναντάμε, χρησιμοποιεί την αλληγορία, χωρίς όμως να κάνει καμία κατάχρηση, γίνεται συχνά εικονοπλαστική και αποφεύγει την κοινοτυπία.

Ο έρωτας από, με και για την Αλίκη, είναι συνολικά ο ανθρώπινος έρωτας, σε μια ευρεία πολυπλοκότητα εκφάνσεων, που εκφράζει και εκφράζεται, «αγγίζει» την ψυχή καθ’ ενός που κάποτε αγάπησε, έτσι κατ’ επέκταση είναι μια ψυχογραφική τομή στα ανθρώπινα ερωτικά πάθη.