ΜΑΡΙΑ ΣΕΡΒΑΚΗ (ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΟΥΝ)

(Αποσπάσματα από τη «Μήδεια»)

.

Ετούτη η σύσπαση εκεί που μυστικά η ζωή γεννιέται και πεθαίνει

Η εκκωφαντική μαγγανεία τού έρωτα

Έτσι καθώς διαιωνίζεται

Νερό αθώο στα φυλλώματα

Άνοιξη

Άνοιξη με τ’ αηδόνι φοβερό

Σαν χύνοντας στο σώμα το κακό του περισσεύει

Σ’ αντίλαλο εξοντωτικό

Και το παιδί στη μήτρα η μάνα ξέρει

.

Έναστρο άθροισμα

Καρφώνει τους λυγμούς ουράνιους

Τούτο το κέλυφος μικρό σημάδι

Ποια θέληση λοιπόν πίσω απ’ την κάθε θέληση ή γέννα;

.

Έτσι λοιπόν ακόμα τρίζοντας στο ρούχο σου η έκπληξη

Έτσι ωτακουστώντας τ’ άρωμα

Άρωμα τώρα η πατρίδα μακρινή

Καθώς πιο πέρα απ’ την ανάσα βγαίνεις

Δεν είναι ο θρίαμβος μονάχα ένα τραγούδι που συγκλονίζει

Κοίτα! Ανεβαίνει θύεται…

Τούτη η σφαγή τούτος ο ψίθυρος…

Μπρός σου ολοένα ορθρίζοντας των δέντρων ο μηχανουργός

Τώρα εδώ στο φως αυτό σ’ αυτό το αίμα σου

Ασύδοτος που αρθρώνεται ο κόσμος

.

Το πρόσωπό σου νάχει σε τόσα ξάφνου πρόσωπα

Τόπους κι’ αγάπες συγχιστεί

…………….

Τυφλός του αίματος ο δρόμος

Όλο πιο απόμακρος κι’ ο εραστής

Με το σκοτάδι καθώς μπαίνει

.

Και να! Που ακόμα μια φορά

Στις πόρτες στα παραθυρόφυλλα στα δώματα

Ουρλιάζουν τ’ αναφιλητά!

Όργιο ο τρύγος καψαλίζοντας το θάνατο

Μ’ όλο το χώμα ευωδιάζοντας τα πόδια

.

Καίγοντας όρκο και φιλί οι μαυρομάντηλες

Ανήμερες φωλιές

Χαρούπια στολισμένες και γλυκάνισο

Του μούστου μεγαλόχαρες κυράδες

Όπως ακόμα μια φορά

Εξαυλώσεις νέες συνθέτουν την εωθινή πλοκή

……………..

Κι’ εσείς στα ηχηρά δωμάτια

Σε πόλεις άλλες μεγαλώνοντας την έρημο

Καθώς σας μεγαλώνει η ερημιά

Φορώντας άλλές μάσκες άλλα ονόματα

.

Πώς φωσφορίζουν οι νεκρόκασες

Άδεια χυμένα ψάρια στην αγορά στην αμμουδιά

Κι’ όσα ο ήλιος στίβει ο μεσούρανος

Λίγο πριν φλόγες καταπιούν το καλοκαίρι

.

Και πάλι ανάμεσα σας από όνειρο γυρίζω

Μ’ άλλη φρίκη

………………

Το κλάμα ετούτο που δεν άρχισε ποτέ

Και δεν τελειώνει

.

ΜΑΡΙΑ ΣΕΡΒΑΚΗ/ ΜΗΔΕΙΑ/ ΕΚΔΟΣΕΙΣ BLACKIE BLACKSTONE- CAPTAIN FOSSI 2003

Η ταπεινή μου γνώμη: Ποίηση με έντονο το τραγικό στοιχείο, συναισθηματικά σαρωτική, με υπερρεαλιστικά στοιχεία, που διακατέχεται από ρυθμικότητα και πάθος γραφής. Χαρακτηριστική είναι, κάποιες φορές, η χρήση του β΄ προσώπου, που τη συνδέει με την εποχή μας και την κάνει πιο άμεση, ενώ οι ρητορικές ερωτήσεις και οι εμφατικές επαναλήψεις τής δίνουν ένα ιδιαίτερο τόνο.