ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ (ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΤΕΛΝΟΥΝ)

Σου έστελνα συνέχεια γράμματα
Επέστρεφαν με την ένδειξη "άγνωστος παραλήπτης"
Όμως σε πείσμα της βροχής με το έκπληκτο πρόσωπο
Οι μέλισσες πετούσαν ακόμη γύρω απ' το πτώμα της αγάπης
Κι ήταν η πρώτη φορά έπειτα από τόσο πόνο
Που κερδίζαμε κάποιο στοίχημα
Κι οι μέρες θρυμματισμένα κρύσταλλα
Μας σκίζαν τη σάρκα
Όταν τις σφίγγαμε στα χέρια μας κάπως λιγότερο
Κι ο χρόνος αμήχανος πάχαινε
Αφού δεν μπορούσε να ξεφύγει ποτέ απ' το πάθος του
Να καταβροχθίζει ασταμάτητα τους ανθρώπους.
.
Η ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ, 2/ ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ/ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΠΑΝΤΑ ΣΙΩΠΟΥΝ/ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (2007)
.
Το πάθος μυρίζει λιωμένο σκηνικό
Παράσταση αθόρυβη της δυσκολίας
Προσπαθείς να φυτέψεις μια στάλα όνειρο
Γέλια συλλεκτικά που κόπηκαν στη μέση
Μονάχα η μνήμη τρύπια θαλπωρή
Κι από μέσα ο χρόνος χυμένος
Η γνώση κι οι έρωτες τρένα αμήχανα
Κάποιοι προτείνουν πάλι ποσοστά
Η ευθύνη της άρνησης με δυσβάσταχτες λέξεις.
.
Σε ατέλειωτους μοναχικούς περιπάτους
Σκοντάφτεις σε πέτρες αιχμηρές
Και πληγώνεσαι.
Αδιάφορη η αιωνιότητα προσπερνά με την ομίχλη.
.
ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΛΗΣΜΟΝΙΑ, 3/ ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ/ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΠΑΝΤΑ ΣΙΩΠΟΥΝ/ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (2007)
.
Δεν είναι εύκολη η απάντηση
Αν η αλληγορία γεννάει το όνειρο
Ή η επινόηση την αλήθεια
Αφού νομίζω πως σε βλέπω συνέχεια
Τις στιγμές ιδίως που δεν είσαι εδώ
Κι αυτή η χρόνια διακοπτόμενη απουσία σου
Δημιουργεί ρωγμές που από μέσα τους γλιστράει ο χρόνος
Αιχμάλωτος του κενού που επιμελώς φροντίζω
Τρέμω τη μετάβαση στην πραγματικότητα.
.
ΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ, 4/ ΝΙΚΟΣ ΜΥΛΟΠΟΥΛΟΣ/ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΠΑΝΤΑ ΣΙΩΠΟΥΝ/ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ (2007)
.