Μυθιστόρημα "Αφιερωμένο στην Έλενα"- Τεχλεμετζής Γρηγόρης

Γρηγόρης Τεχλεμετζής

E-Mail tehlemetzis@yahoo.gr

Εξώφυλλο του μυθιστορήματός του με τίτλο «Αφιερωμένο στην Έλενα», εκδόσεις Ηριδανός (2007)

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Από τον Άρη –αυτόν τον αμφιθυμικό, παράξενο νέο- ξεκίνησαν όλα. Είναι ένα ταραγμένο βιογραφικό μυθιστόρημα ενός αγνώστου, που δε θέλησε να το δημοσιεύσει ο ίδιος. Ήταν μοιχός, εγωιστής, δολοφόνος, ή ήθελε απλώς να αλλάξει τον εαυτό του και τον κόσμο; Ποιος θα αποφανθεί με βεβαιότητα; Είναι η αλήθεια τόσο σχετική; Ένα μυθιστόρημα για τη συζυγική ζωή και την τρομοκρατία, όπως «εν θερμω» εκφράζεται από τον ίδιο το δράστη, γραμμένο για να εξηγήσει τη στάση του στην άλλοτε σύντροφό του.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΕΡΓΟ «ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΑ» /Χρυσή Καρπαθιωτάκη- Περιοδικό Πάροδος 15 (2007)

Τολμηρό και βαθύ, το πρώτο μυθιστόρημα του Γρηγόρη Τεχλεμετζή κινεί έντονα το ενδιαφέρον, επιτυγχάνοντας μια συμπυκνωμένη πληρότητα μέσω της αρμονικής σύζευξης διαφορετικών στοιχείων τόσο σε επίπεδο μορφής, όσο και σε επίπεδο περιεχομένου. Αναφέρομαι αφενός στη χρήση μιας γλώσσας καλλιεργημένης όσο και μοντέρνας, αφετέρου στην παράλληλη διαπραγμάτευση ενός μάλλον διαχρονικού θέματος, αυτού της σταδιακής αποσάθρωσης των σχέσεων στα πλαίσια του συζυγικού βίου, με φλέγοντα θέματα της κοινωνικοπολιτικής επικαιρότητας, και συγκεκριμένα με το ζήτημα της τρομοκρατίας και τη νόσο του AIDS. Ωστόσο, η κυριότερη και πλέον γοητευτική υπέρβαση που κατορθώνει ο συγγραφέας του βιβλίου έγκειται στο πάντρεμα μιας ανατρεπτικής πλοκής, που θυμίζει σχεδόν κινηματογραφικό σενάριο, με έναν εσωτερικό προβληματισμό γύρω από την ανθρώπινη ύπαρξη, την ευτυχία, τη μοίρα –προβληματισμό που φαίνεται να έχει τις ρίζες του τόσο στη φιλοσοφία του Schopenhauer, όσο και στον υπαρξισμό.

Ματαιωμένος από τις διάφορες συμβάσεις, διψασμένος για το νέο και διαφορετικό, γρήγορα κορεσμένος και τελικά ανικανοποίητος στην αναζήτηση της ευτυχίας, μπλεγμένος στη δίνη μοιραίων γεγονότων και συγκυριών, θύτης μαζί και θύμα, στο ύστατο σκαλοπάτι της αρχικής αόριστης και βαθμηδόν συνειδητής απελπισίας, ο ήρωας του μυθιστορήματος αυτοκαταστρέφεται και καταστρέφει, γκρεμίζει και γκρεμίζεται, με ανοιχτά πάντα –αν και θολωμένα- τα μάτια του καθώς πασκίζει να αφηγηθεί την δική του πλευρά της ιστορίας στην αλλοτινή του σύντροφο. Θεμελιακά μόνος πάρα την παρουσία-παρεμβολή των άλλων, χωρίς καμία αυταπάτη θείας πρόνοιας, δεμένος στο άρμα του παραλόγου τής ζωής διαγράφει κύκλους σ’ έναν σκληρό κόσμο, χαράσσοντας ο ίδιος την πορεία του προς το χαμό μα σαν σπρωγμένος από μια αδιευκρίνιστη δύναμη. Τολμώ να πω ότι ο ίδιος εκείνος ήλιος του Camus, που στραβώνει τον πρωταγωνιστή του Ξένου λίγο πριν πατήσει τη σκανδάλη, ρίχνει μερικές από τις ολέθριες ακτίνες του στην πορεία αυτή.

Τραγικός στο έπακρο αν και με έναν ιδιάζοντα τρόπο, ο ήρωας του Τεχλεμετζή επώδυνα αυτό-ανατέμνεται μέχρι την τελική του πτώση όπου και παραδίνεται στην «κατανυχτική σιγή της ελάχιστης ύπαρξης», σοφότερος ίσως αλλά ηττημένος, νεκρός πριν τη λυτρωτική έλευση του θανάτου, πολύ κουρασμένος για να αναρωτηθεί αν αιτία τής συντριβής του υπήρξε η Νέμεσις ή η τυχαιότητα..

Σαφώς καλογραμμένο και πρωτότυπο, αυτό το μυθιστόρημα «ενός αγνώστου» (όπως μας το παρουσιάζει ο συγγραφέας του κάνοντας χρήση ενός αφηγηματικού τεχνάσματος-προσωπείου) κατορθώνει να θέσει ερωτήματα και, κυρίως, να διατυπώσει ερμηνείες-εκδοχές αποφεύγοντας τη δογματικότητα. Επαφίεται λοιπόν στους αναγνώστες να συνάγουν τα δικά τους, πικρά κατά πάσα πιθανότητα και αναπόφευκτα ημιτελή, επιμύθια..

Χρυσή Καρπαθιωτάκη.