Η λίστα ιστολογίων μου

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Ο ΚΥΡΙΩΣ ΝΑΟΣ/ ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ/ ΠΑΡΟΔΟΣ

Ο ΚΥΡΙΩΣ ΝΑΟΣ

(ΚΩΣΤΑΣ ΡΙΖΑΚΗΣ/ ΠΑΡΟΔΟΣ)

Ώριμη κατάθεση ψυχής στα άδυτα του ναού της τέχνης. Περιλουσμένο με την ενδόμυχη θλίψη του δημιουργού, που μετά από μια αποτίμηση, σφίγγει τα δόντια, και με οδηγό την καρδιά του, προχωρά, μόνος χωρίς να κοιτά και να νοιάζεται ποιος τον ακολουθεί και να υπολογίζει την προσπάθεια που κατέβαλλε και καταβάλλει, παρ’ όλο το στιγμιαίο κλονισμό του.

Ενίοτε ομοιοκαταληκτεί και χρησιμοποιεί το μέτρο -μόνο όπου του χρειάζεται-, κάνει εμφατικές επαναλήψεις λέξεων, ενώ αλλού γίνεται κοφτός, αλλού λυρικός, αρκεί ν’ ακουστεί, ν’ αγγίξει, να συνεπάρει, να δονήσει και τελικά να μεταλαμπαδευτεί και να μεταλάβει. Όλα λειτουργούν στην ποίησή του σωστά τοποθετημένα, απροκατάληπτα και συναρμοσμένα, χωρίς τίποτα το περιττό.

Ένα έργο πλημμυρισμένο με αγάπη, κατανόηση και τρυφερότητα, κομμάτια μνήμης -για αποθανόντες και ζωντανούς- και ευαισθησία, πράγμα το οποίο φαίνεται από τις ποικίλες αφιερώσεις ή αναφορές σε διάφορα πρόσωπα.

Ο ποιητής αφουγκράζεται τη θέση του, αλλάζει μορφές, ως «Σμύρνη φλεγόμενη», ως «Οιδίπους»... «με ερείπια τις λέξεις τριγύρω του», σαν «ανατόμος του αίματος», συνήθως ενδιάθετος, γεμίζει «άστρα τον καμβά του». Ο ρόλος του είναι κοπιαστικός, ενίοτε ψυχοφθόρος, αλλά και ελπιδοφόρος και ανανεωτικός, για ‘κείνον και τους άλλους, βαδίζει σε μια οδό που μας κάνει να περισυλλογιζόμαστε και μας ανασταίνει.

Κάποιες βασικές αρχέγονες μορφές και συμπεριφορές, έχουν σημαντικό ρόλο στη συλλογή. Αυτές είναι οι παρακάτω:

Η «ΜΗΤΈΡΑ»: Η λέξη αυτή πλανιέται σκιερή μέσα στα ποιήματα. Ο ποιητής ζητά την κατανόησή της, τη συμπόνια της, τη θέτει παρατηρητή και ενίοτε κριτή μιας λυτρωτικής αποτίμησης, τον ζεσταίνει με την παρουσία της, τον «ντύνει» με τα κοσμικά και εγκόσμια ρούχα της λήθης, ο φόβος της απώλειάς της παρουσιάζεται στο όνειρό του και πολλές φορές απευθύνεται σε αυτή δίνοντάς της ανυπολόγιστη αξία και μοναδική σημασία.

Ο ρόλος του «ΠΑΤΕΡΑ» που παρουσιάζεται στα ποιήματα «δίκη» και «Οιδίπους», έχει μια έννοια περισσότερο «θεϊκού πατρός», που δεν καταλογίζει, αλλά σαν «κερί των ουρανών» και «ακτίνα ψυχής», ξεχύνεται και τον αγκαλιάζει, ως κάτι ανώτερο και ίσως μακρινό.

Η «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ» παραλληλίζεται με την ποιητική αφοσίωση και εξύψωση, λειτουργώντας μεταφορικά, αναζητώντας «όσους πιστούς προσέρχονται» γιατί όπως λέει:

«από τα μύρα ανασταίνεται ο Χριστός

ή που ξενύχτισαν τόσες παρθένες»

Τα ποιήματα «Μικρός Γολγοθάς», «Αποκαθήλωση», «Επιτάφιος δρόμος» και τελικά «Ο κυρίως ναός», σκιαγραφούν αυτή την εικόνα.

Ο ποιητής περνάει τον υπαρξιακό Γολγοθά του, σταυρώνεται, αποκαθηλώνεται και ακολουθεί τον επιτάφιο δρόμο του, απαλύνοντας τής ανθρώπινης φύσης «το προδοτικό φίλημα».

Ο «ΘΑΝΑΤΟΣ» υπάρχει ως τρόμος, ως μνήμη του χαμένου, ως διδαχή μέσα από τη θύμηση, ως πληγή και πικρία, ενίοτε συμπληρώνοντας την αγάπη προς τους «άλλους», με μια ακόμα τρυφερή αναφορά μετά από το χαμό τους.

Ο «ΕΡΩΤΑΣ», ένα θέμα που απασχόλησε, έντονα και δημιουργικά, τις προγενέστερες συλλογές του, αναφαίνεται σε λιγοστά ποιήματα τού παρόντος («Στ’ όνομά σου» και στο «Μετά τη βροχή»), τονίζοντας τη θνητότητά του και τα γλυκά ηδυπαθή σημάδια που αφήνει στη μνήμη, ενώ η ανάσταση είναι η ειλικρίνεια μέσα από την ομιλούσα, και ίσως όχι μόνο, έκφραση.

Δανειζόμενος αρκετές από τις λέξεις τού ποιητή μπορώ να πω: Με εφαλτήριο την απόγνωση και την πικρία βαδίζει μες στο λυσσασμένο βοριά, με ό,τι του δόθηκε, ερημίτης και ασκητής προς το τέρμα, απαλύνοντας το φιλί του κάθε Ιούδα, μέσα στη φωτιά και το πάθος, αλλά και τον πάγο, και όχι μέσα στα γραφεία, αναταράσσοντας τη λύπη, τη μνήμη και το νου.

Γρηγόρης Τεχλεμετζής

Πρώτη δημοσίευση περιοδικό lexima (www.lexima.gr)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου